Ik denk dat ik in groep 4 of 5 zat, toen we in de klas nieuwe zitplekken kregen. De meester had besloten om mij tussen allemaal jongens te zetten. En jongens waren op die leeftijd nog kinderachtige sukkels, die hun linialen als zwaarden tegen elkaar aan sloegen en je plaagden door je etui van je tafel af te pakken. Ik was behoorlijk ongelukkig met mijn nieuwe plek, maar durfde dat niet te zeggen.

Op een doodnormale schooldag deelde de meester ineens lege vellen lijntjespapier uit. “We gaan een opstel schrijven,” zei hij. “En je mag zelf weten waarover.” Opstellen schrijven was toen al mijn ding. Het gaf me vleugels. Maar mijn hoofd zat zó vol frustratie over mijn nieuwe plek, dat er geen ruimte was voor iets anders. En ineens, voordat ik het écht doorhad, schreef ik die ergernis op papier.

Met mijn nette, inktblauwe schoolhandschrift zag mijn opstel er op het eerste gezicht aandoenlijk uit. Maar het was een oerlelijk en goudeerlijk opstel, boordevol taalfouten en kreten als ‘ik heb de pest aan Joeri’. (Als je dit leest, Joeri: sorry, je bent vast een toffe gozer). Maar ondanks alle lelijkheid, schudde mijn boodschap de meester wakker. En die nieuwe plek in de klas? Die heb ik gekregen.

Als klein meisje kreeg ik een nieuwe plek door mijn gedachten met een pen op papier te zetten. Dáár, precies op dat moment, heb ik de kracht ervaren van een persoonlijk, openhartig verhaal. Die ervaring gun ik iedereen en dat is dan ook waar ik naar streef met IMPACT: persoonlijke, oprechte verhalen en gesprekken. Zodat we samen de wereld mooier, vriendelijker en duurzamer maken.